Un flux continu de paroles, pensées, actions, gestes et exaltations autour d’un rituel de célébration. Ici, l’amour s’envisage comme une fête moderne. Plutôt légère, excessive ou triste, le cours de la fête fluctue. On y formule des attentes, on s’enivre, on (se) consomme ou on se gave. Tout comme une relation, on en sort transformé, plus fort ou encore à quatre pattes. Ça va trop vite, il y a des clics, des ondes et des interférences. Dans cet espace partagé, vivarium scénique, on s’expose à l’ère de la solitude connectée.

Een continue stroom van woorden, gedachten, handelingen, gebaren en opwinding rond een vieringsritueel. Hier wordt liefde beschouwd als een moderne vakantie. Eerder licht, buitensporig of triest, het verloop van het feest fluctueert. We formuleren verwachtingen, we worden dronken, we consumeren of we geven onszelf. Net als een relatie komen we er getransformeerd, sterker uit. Het gaat te snel, er zijn klikken, golven en interferentie. In deze gemeenschappelijke ruimte, een scenisch vivarium, stelt men zich bloot aan het tijdperk van verbonden eenzaamheid