SOFTNESS

SOFTNESS est un projet de show/théâtre physique et performatif qui se penche sur les phénomènes de mise en scène de l’image et de la culture jeune. Le spectacle met en scène trois protagonistes de la génération de l’image exacerbée, de la société du spectacle, celle dont parlait Guy Debord : «Le spectacle est le moment où la marchandise est parvenue à l’occupation totale de la vie sociale. Non seulement le rapport à la marchandise est visible, mais on ne voit plus que lui:  le monde que l’on voit est son propre monde. La production économique moderne étend sa dictature extensivement et intensivement.» Provoquant une crise, celle de l’amitié, les trois protagonistes se heurtent à l’aliénation que provoquent le groupe, le style, la popularité, et la solidarité. Ce conflit - insoluble - met en branle les valeurs estimées du groupe d’amis et induit le doute sur la nature de leur relation.

 

« Mes meilleurs amis sont-ils loyaux envers moi ? Et si oui, de quel moi s’agit-il? » A travers l’amitié, l’effet de groupe, de bande, SOFTNESS questionne une génération  de l’intérieur. L’amitié, vu comme le lieu de la sincérité extrême de l’humain, s’effondre. Dernier pilier fondateur pour les protagonistes, cette lutte déconstruit toutes leurs croyances. Créé à partir des souvenirs et des expériences réelles vécues par le groupe de création, le spectacle tente une photographie instantanée, un auto-portrait - un selfie - sur la recherche de sincérité de l’être dans un monde où règne le paraître. Sorte d’espace thérapeutique, la scène devient le lieu de l’intimité et de l’exhibition. S’inspirant des codes du show, de plateaux télévisés, ou encore des battles de danses, de rap, des défilés de haute couture, c’est le règlement de comptes et sa performance qui exhortent les protagonistes. A l’instar du théâtre-forum d’Augusto Boal, ici, ce ne sont plus les spectacteurs qui interviennent, mais les acteurs qui demandent de juger leur performance. Shootés à la valorisation de soi, à la surexposition de l’ego, les trois amis font de l’audience, les followers du show , les protagonistes inévitables de leur recherche de réconciliation.  

Conscients de faire partie de cette classe sociale jeune et cool, bobos ou encore artistes,  souscrite au système et à ce mode de vie et de communication,

 nous nous interrogeons sur  les phénomènes propres à ce milieu. Critique acerbe de la dictature du paraître, de l’exhibition marchande et du culte de la performance, SOFTNESS dénonce la nocivité de ces phénomènes et leur intégration dans la vie sociale. C’est donc bien le paradoxe qui sous-tend la pièce de théâtre : la critique d’un monde de bobos auquel l’ensemble du groupe appartient, où l’individu, le moi prime sur le collectif. Mais à travers le spectacle, c’est aussi la révolte d’un groupe qui s’insurge contre les dictats d’un système néolibéral, par la croyance, presqu’utopique, d’une force de subversion

+ more

SOFTNESS is een fysiek en performatief show/theaterproject dat zich richt op de fenomenen van het ensceneren van het beeld en de jeugdcultuur. In de show zijn drie hoofdrolspelers te zien van de generatie van de generatie van het verergerde beeld, van de spektakelmaatschappij, waar Guy Debord het over had: "Het spektakel is het moment waarop de koopwaar de totale bezetting van het sociale leven heeft bereikt. Niet alleen is de relatie tot de goederen zichtbaar, maar we kunnen het alleen maar zien: de wereld die we zien is onze eigen wereld. De moderne economische productie breidt haar dictatuur uitgebreid en intensief uit". De drie hoofdrolspelers worden geconfronteerd met de vervreemding die wordt veroorzaakt door de groep, de stijl, de populariteit en de solidariteit. Dit - onoplosbare - conflict brengt de geschatte waarden van de groep vrienden in beweging en roept twijfels op over de aard van hun relatie.

"Zijn mijn beste vrienden loyaal aan mij? En zo ja, welke is het dan? "Door vriendschap, het groepseffect, het bandeffect, stelt SOFTNESS een generatie van binnenuit in vraag. De vriendschap, gezien als de plaats van extreme menselijke oprechtheid, stort in. Deze strijd is de laatste pijler voor de hoofdrolspelers, die al hun geloofsovertuigingen deconstrueert. Gemaakt uit de herinneringen en echte ervaringen van de creatieve groep, probeert de show een instant foto, een zelfportret - een zelfportret - te maken van de zoektocht naar de oprechtheid van het zijn in een wereld waar het regeert. Als een soort therapeutische ruimte wordt het podium een plaats van intimiteit en tentoonstelling. Geïnspireerd door de codes van de show, televisietoestellen, of zelfs dans, rap, modeshows, is het de vereffening van de partituren en de uitvoering ervan die de hoofdrolspelers aanspoort. In navolging van het Forum Theatre van Augusto Boal zijn het niet langer de toeschouwers die hier tussenbeide komen, maar de acteurs die vragen om hun optreden te beoordelen. Geschoten op eigenwaarde, op de overbelichting van het ego, maken de drie vrienden het publiek, de volgelingen van de show, de onvermijdelijke hoofdrolspelers van hun zoektocht naar verzoening. 
Zich ervan bewust dat ze deel uitmaken van deze jonge en coole sociale klasse, bobo's of kunstenaars, die zich inzetten voor het systeem en deze manier van leven en communicatie,
 vragen we ons af wat de specifieke fenomenen van deze omgeving zijn. SOFTNESS, een bittere criticus van de dictatuur van de verschijning, de commerciële tentoonstelling en de cultus van de performance, hekelt de schadelijkheid van deze verschijnselen en hun integratie in het sociale leven. Het is dus de paradox die aan het stuk ten grondslag ligt: de kritiek op een wereld van smarten waartoe de hele groep behoort, waar het individu, het zelf, de overhand heeft op het collectief. Maar door het spektakel is het ook de opstand van een groep die in opstand komt tegen de dictaten van een neoliberaal systeem, door het bijna utopische geloof van een subversieve kracht.

+ en savoir plus

Coming soon !

 


+ meer